تبديل به نوشته...

الان تو خوابي و همينطور باباهادي.. اينقدر پاي نت نشستم كلافه شدم. رفتم دور خونه ي كوچولومون يه چرخي زدم و يه سري كار بيهوده از سر بيكاري! بعد دفتر و خودكار و اومدن اين كلمات كه برگرفته از حس اين لحظه هامه روي كاغذ...

سرگشته و حيران..

به تو مي نگرم..

به پدرت..

و گه گاهي در آينه به خودم..!

به گذشته..

به حال..

و باز به تو و مسير پيش رو...!

نمي دانم، من آنقدر بزرگ شده ام كه توانايي پرورش تو را داشته باشم!!!

با صلابت و پابرجا ..

مانندكاج ..

درختي كه همواره سبز است و سبز و سبز...

و زيبا و لطيف..

مانند برگ گل..

شايد بهتر باشد اين چنين بپرورم...

اما!

آيا من..؟!!!

باز نمي دانم!!!

ذهنم آشفته و مشوش!

وچشمانم سنگين ميشود از اين فضاي سنگين!

كاش به جايي برسم..

كاش به جايي برسيم...